You are an inspiration.คุณคือแรงบัดาลใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

คือ...ขอฟากด้วยนะคะ เป็นเรื่องแรกจริงๆค่ะ ช่วยเม้นกันด้วยนะคะ
อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงาเลยค่ะ พลีส.....เพราะไม่มีกำลังใจจะแต่งเรื่องยาวค่ะ
//รู้สึกว่าหล่อนจะโปรโหมตตัวเองเยอะไปนะ - -*
.
.
.
.
.

เคยบ้างรึเปล่า...แอบรักไอดอลหรือเปล่า..แต่ทว่า
...ไม่มีแม้กระทั้งโอกาสที่จะรู้จัก...ไม่มีโอกาสที่จะเป็นคู่รักกัน
ทำได้เพียง....มองคนๆนั้นผ่านโปสเตอร์ข้างเพดาน...
กรี๊ดกร๊าด คล้ายคนบ้า เมื่อมองรูปหรือเมื่อได้ฟังเพลงของคนๆนั้น
เคยรึเปล่า...ได้แต่เก็บเงินและยอมกินแกลบ[!!!]
เพื่อที่จะซื้อบัตรคอนเสริต เคยรึเปล่า แต่...เค้ากลับมองว่าเราเป็นซาแซงซะงั้น
และนางเอกเรื่องนี้จะมาบอกเล่าเรื่องซวยๆของเธอและเธอกลับตัวได้จนเธอกลายเป็นนักธุรกิจได้เพราะโอปป้าค่ะ><

นิ้ง
เด็กสาววัย16 บ้านักร้องเกาหลี โดนคนรู้จักบอกให้เลิกบ้าเกาหลีบ่อย เรื่องซวยๆจะเกิดขึ้นเมื่อวงบอยแบร์นที่เธอชอบมาที่บ้านเมืองของเธอ

เนื้อเรื่อง

'ยัยบ้าเกาหลี' 'ถามไรหน่อยมึงไปชอบเค้าแล้วเค้าจะชอบมึงตอบรึเปล่า หืม...'
'เธอน่ะอย่าฝันให้มันมากทั้งที่รู้มันเป็นไปไม่ได้ โอปป่งโอปป้าเค้าไม่ได้ช่วยให้เธอได้รวยหรอกนะ'
'ชอบนักรึไง เธอน่ะหน่้าตาออกจะดีถ้าเธอเลิกป้าพวกโอปป้าของเธอน่ะ จะมีคนมาชอบเธอเยอะเลยนะ'
"โว้ยยยยย ชอบแล้วไงแ-่งเอ้ย!!!"ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสียในขณะที่นั่งกินนมปั่นอยู่ คนในร้านมองกันเต็ม
อา..อายจัง ฉันยิ้มอย่างอายๆ แล้วก้มหน้ากินนมปั่นต่อ
.....
(ที่ห้องนอน)
ฉันนั่งบนเตียงอย่างเหนื่อยๆ มองไปที่โปสเตอร์ของ พี่MON วง IN MONDAY* (*วงK-POPสมมุติ)
แล้วจู่ๆก็ยิ้มออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ จะมีใครรู้บ้างว่าเ้ค้าคือแรงบันดาลใจของฉัน...ทำให้ฉันอยากไปเรียนมากขึ้น
อยากเรียนเก่งเพื่อเค้า...เพื่อนส่วนมากก็มักจะชอบนักร้องเกาหลีนะ ทำไมกัน ทำไมไม่มีใครเคยถามฉันเลยว่า....
แล้วเค้าเป็นอะไรสำหรับฉัน... เค้าคือแรงบันดาลใจสำหรับฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะได้รับเงินจากพ่อแม่ที่ส่งมาให้เดือนละครั้ง
และเป็นเงินที่ไม่มากอะไร ท่านส่งมาให้ฉันเพียงเดือนละห้าพันบาทเท่านั้น ไม่มีเงินค่าเข้าคอนเสริตหรอก
ฉันเลยทำงานเก็บเงินและใช่เวลาที่ัวัยรุ่นเกือบทุกคนไปเที่ยวนั้นก็คือเวลาหลังเลิกเรียน ฉันได้แต่ทำงานรับจ้าง
ในเวลากลางคืนฉันฉันได้นอนพักเพียงวันละสี่ชั่วโมงเท่านั้น
คนที่มาบอกให้ฉันเลิกชอบเกาหลีก็มีแต่พวกที่นอนไม่พอเพราะมัวแต่คุยกับแฟนหรือเที่ยวเท่านั้นแหละ
ไม่เคยมีใครทำงานจนถึงห้าทุ่ม แล้วก็อ่านหนังสือทำงานที่ได้รับมอบหมายมาจนถึงตีหนึ่งหรอก
ฉัน เอาโทรศัพท์เครื่องหนึ่งเป็นเครื่องราดาเพียงสองพันกว่าบาท ที่ฉันซื้อมาด้วยเงินฉันเอง มาเปิดดูข่าวสารของโอปป้าของฉัน
'วันที่ 30 กรกฎาคม 25XX นี้้จะมีคอนเสริตวง IN MONDAY ที่XXX!!! สามารถจองบัตรได้ในราคา 1000/1200/1500/2000
และแฟนมีตติ้งในวันที่ 31 กรกฎาคม บัตรราคา1500/2000/2100และพิเศษสุดได้ใกล้ชิด กับโอปป้า!!! และมีสิทธิลุ้น ไปมีตแอนด์กรี๊ดกับโอปป้าบนเวที เที่ยวกับโอปป้า 2วัน 3 คืน ในบัตรราคา 10000 บาท' ฉันยิ้มอย่างพอใจ วางโทรศัพท์ลง แล้วหยิบสมุดบัญชีที่ไปอัพเดทล่าสุดเมื่อสองวันที่แล้ว แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง เฮ้อ...ให้ตายสิ ฉันเพิ่งจ่ายค่าหอไป มีเงินในบัญชีเพียงแค่1000บาทเอง ให้ตายสิฉันลืมไป งั้นฉันจะไปรอรับเค้าที่สนามบินละกัน ฉันเก็บ สมุดบัญชีลง แล้วเดินไปที่เตียงล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า
...
..
.
วันที่ 29 กรกฎาคม
ฉันมารอรับโอปป้าที่สนามพร้อมผ้าเชียร์ ฉันยืนเบียดกับแฟนคลับจำนวนมาก ที่ก็ไม่ต่างอะไรกับฉัน "กรี๊ดดดดดดดดดด โมนโอปป้าค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา มินโอปป้าค่าาาาาา..."และเสียงกรี๊ดกร๊าด อีกดังลั่น หนึ่งในนั้นมีฉันด้วย ทุกคนเดินผ่านไปโดยมีคนมาคอยกั้นไว้ไม่ให้แฟนคลับเบียดพวกเค้า ให้ตายสิ ทำไม่ฉันต้องเกิดมาสูงแต่155ด้วยนะ ฉันแทบจะจมไปกับเหล่าแฟนคลับของพวกเค้า เพราะฉันเตี้ย คนเบียดฉันออกมาเรื่อยๆ "ผลัก" ฉันโดนบรรดาแฟนคลับผลักออกมาจนนั่งจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น เจ็บชะมัดเลย ฉันจับก้นปล้อยๆ ฉันยืนขึ้น ผ้าเชียร์ฉันหาย ??? ฉันมองไปทั่วๆ ผ้าเชียร์ของฉัน...โดนเหยียบ...มันโดนเหยียบ...ฉันรู้สึกอุ่นๆร้อนๆที่ขอบตา ผ้าเชียร์ของฉันไม่นะ....ฉันยืนนิ่งอยู่จนแฟนคลับเริ่มเบาบางลง... เหลือแต่ฉันเท่านั้น สนามบินเป็นปกติ...เงียบและมีคนน้อยเหมือนเดิม..แต่ฉันยังยืนอยู่ที่เดิม ฉันเดินไปหยิบผ้าเชียร์ของตัวเองขึ้นมาแล้วสะบัดมันให้ฝุ่นออก...เหอะ..ฉันมันคงจะทำให้พวกเค้าเสียใจสิเนอะที่ทำผ้าเชียร์ของเค้าโดนเหยียบ
...
..
.
วันที่ 30 กรกฎาคม
ฉันยืนเสร้าอยู่หน้าคอนเสริต พนักงานตัวใหญ่ๆสูงยืนเฝ้าอยู่ข้างหน้า เสียใจจังเข้าไม่ได้ ...เฮ้อ
...
..
ถึงฉันจะไม่ได้เข้าไปแต่..ฉันก็รอรับเข้าอยู่ข้างหน้าเป็นเวลาถึงสองชั่วโมง สุดท้ายฉันก็ต้องโดนผลักออกมาเหมือนเดิม...ฉันเดินถอยออกมาแต่แทนที่จะถอยไปดีๆท่ามกลางคนเบียดแน่น แต่ทว่า "ผลัก" "กรี๊ดดดด" ฉันตกใจเพราะ ฉันเหยียบสายรองเท้าตัวเอง และฉันจะต้องสัมผัมกับผนังลิฟต์ ฉันหลับตาปี๋ด้วยความกลัว "ตึ้ง" มีเสียงที่ดังพร้อมกับความเจ็บปวดที่ศีรษะ
...
..
.
ฉันลืมตาขึ้น และพบว่าตัวเองนอนอยู่ที่...ที่หนึ่ง กลิ่นเหม็นเน่าโชยมาแตะจมูก ฉันลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวดทั่วตัว เจ็บมากที่สุดคือ ศีรษะ ฉันมองไปรอบๆ ตรงนี้ไม่ใช่ที่ๆฉันล้ม ฉันมองดูอีกที มีคนเดินผ่านไปมา เขามองฉันด้วยสายตารังเกียจ "อี๋...บ้าแน่ๆเลยอ่ะแก นอนอยู่กองขยะน่ะ" มีผู้หญิงสองมองฉันแล้วขว้างขยะใส่ "โอ๊ย" ฉันอุทานเบาๆ เพราะขยะโดนเต็มๆหน้าฉัน อะไรเนี้ย แล้วพวกเธอสองคนนั้นก็เดินหนีไป
...
..
.
ฉันเดินกลับบ้านด้วยความอาย เลือดจากหัวโชกตัวฉันไปหมดเพราะตอนฉันล้มฉันหัวแตก ฉันคิดผิดหรือคิดถูกกัน...ที่ไปคอนเสริตเค้า
ฉํนไม่สามารถขึ้นรถเมล์กลับบ้านได้ เพราะฉันกำลังจะขึ้นรถเมล์คันหนึ่งแต่แล้ว...
--
'ออกไปอย่ามาขึ้นคนบ้า'ฉันกำลังจะขึ้นรถเมล์แต่ก็ต้องชะงักลง เพราะมีคนแบบทำท่าทางรังเกียจฉันสุดๆ แล้วเค้าก็ ใช่ไม้อะไรแถวๆนั้นจิ้มหน้าออกฉัน
--
ฉันกลับถึงบ้านด้วยใจห่อเหี่ยว ปวดขาก็ปวด เดินมาเกือบห้ากิโลฯ สายตารังเกียจฉายออกมาชัดจากผู้คน บางคนก็แบบว่า ผลักเพื่อนให้หลีกฉันแล้วบีบจมูก เฮ้อ ฉันรู้ว่าทุกครั้งที่เค้ามานี้มีแต่เรื่องซวยๆ ครั้งที่แล้วก็ กล้องถ่ายรูปโดนเหยียบ บัตรคอนเสริตหาย เข้าไม่ได้ โดนหนึ่งในเมมเบอร์ของวงนั้นด่าว่าเป็นซาแซง แต่ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันได้แต่ยืนหน้าชา ตอนนั้น ฉันก็โดนเบียดออกมาชนกันเค้าเข้าก็เลยโดนด่า
ตั้งแต่ที่ฉันชอบวงนี้มามีแต่เรื่องซวยๆ
...
..
.
วันที่ 31 กรกฎาคม
ฉันมายืนหัวโด่อยู่หน้าแฟนมีตติ้ง วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ซวยแต่หัววัน คือ ฉันทำกระเป๋าเงินหาย วินมอไซค์ที่นั่งมาก็ดันล้ม ฉันก็เจ็บไปไม่น้อย แขนถลอก เข่าถลอก โชคดีหน่อยที่ใส่หมวกกันน็อก จะทำยังไงดี กระเป๋าเงินมันหายตอนรถล้มซวยจริงๆ ฉันก็ยืนเสร้าอยู่คนเดียว
"น้องๆ ไม่เข้าไปเหรอ" พี่พนักงานเก็บบัตรถาม ฉันส่ายหน้า "ฉันไม่มีบัตรน่ะคะ" ฉันตอบไปตามตรง "โรคจิตเปล่าวะ" พี่เค้าพูดกับตัวเองเบาๆเพื่อหวังไม่ให้ฉันได้ยิน ..แต่..ฉันได้ยินชัดทุกประโยคเลยแหละ
...
..
.
ฉันรอจนพวกเขาออกมา ฉันมองไปที่ประตูอย่างมีหวัง ประตูถูกผลักออก โดยเมมเบอร์คนหนึ่งในวง... คนที่ด่าว่าฉันเป็นซาแซง... ฉันมองอย่างอึ้งๆ เขามองที่ฉัน"__________.(เธอน่ะ...ยังไม่ตายอีกเหรอ)" อันนี้ฉันไม่รู้ ฉันยืนแข็งเป็นหิน
"___(หน้าด้าน)" ...เขาพูดแล้วมองฉันอย่างหยามๆเดินสะบัดหน้าออกไป เมมเบอร์คนอื่นๆก็เช่นกัน..โมน..โมนมองฉันแล้วผลักฉันจนล้ม
"___.(อา..เสนียดติด)" เค้าพูดอะไรก็ไม่รู้แล้วเช้ดมือกับกางเกงและหลังเสื้อของเมมเบอร์ข้างหน้า ฉันได้แต่ช็อค...ช็อค...ช็อค...แล้วก็ช็อค... ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ฉันว่าฉันควรจะฟังคนอื่นๆตั้งแต่แรกว่าให้เลิกชอบเค้า...ฉันควรจะนอนให้พอ ฉันควรจะติดรูปพ่อกับแม่ไว้บนฝาผนังแทนรูปดารา ฉันไม่ควรทำงานหักโหม ฉันว่าหากฉันทำงานโดยไม่เอาเงินมาซื้อพวกนี้ ฉันจะรวย รวยและสมารถมีเงินหลงเหลืออยู่ในบัญชีมากว่าเดิมหลายเท่า เพราะงานที่ฉันทำ มันได้เงินมาไม่ต่ำกว่าวันละพัน ฉันทำงานโรงแรมห้าดาว เป็นพนักงานทำความสะอาด และทำงานขายกาแฟ...ฉันโง่มาตั้งนาน.. ฉันควรจะเลิกบ้าพวกนี้แล้ว หันไปหาผู้ชายที่ดีกว่านี้
......
ฉันเดินเข้ามาในห้อง มองโปสเตอร์ทั้งหลายที่ทำให้ฉันยิ้ม ฉันเดินไปฉีกมันทิ้ง ทั้งหมด เอาล่ะ เรื่องซวยๆมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกต่อไป
ฉันเอารูปเหล่านั้นของทั้งหลายแหล่ไม่ว่าจะเป็นริชแบร์น โปสการ์ด อัลบัม บลาๆ หลายอย่าง ใส่ถุงดำขนาดใหญ่ ต่อจากนี้ถ้าฉนเผามันทิ้งฉันจะรวย... รวย และมีโอกาสทดแทนพระคุณพ่อแม่...และฉันก็จะมีแฟนที่ดี แฟนที่ดี...ฉันจะไม่เป็นติ่งอีกต่อไปแล้ว!!!!!
...
..
.
ฉันมองน้ำมันและไม่ขีดไฟที่อยู่ในมือ ยิ้มอย่างผู้ชนะ ถึงแม้ฉันจะไม่สามรถช่วยคนที่ติดมากกว่าฉันได้แต่ฉันช่วยตัวเองได้แล้ว...ขอบคุณ...ขอบคุณ...กับอดีตที่เลวร้ายลุ่มหลงกับความหล่อของพวกนั้น ขอบคุณจริงๆ ที่โมนด่าฉันว่าเป็นซาแซง หึหึ...ลาก่อน...ค่ะ โอปป้า
[10 ปีต่อมา]
ฉันนั่งเซ็นต์ งานอยู่บนโต๊ะกระจกใส มีคอมฯตั้งอยู่ ใบหน้าของฉัน แก่ลงบ้างเพียงนิดเดียว แตตอนนี้ฉันตั้งใจทำงาน และมีธุรกิจเป็นของตัว
สุขสบายดี.....และฉันก็มี..."น้องสาวครับ"เสียงทุ้มๆเอ้ยขึ้น ฉันละสายตาจากกองเอกสารไปมองคนตรงหน้า ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน "ไปทานข้าวกันเถอะนะ" เขาพูดเสียงออดอ้อน "หึหึ นายนี้ก็นะ "ฉันพูดแล้วยิ้ม เอื้อมมือไปจับแก้มเค้า "อย่าทำสิ เดี๋ยวเป็นสิว ไม่หล่อ" กาโซ่พูด ฉันเอื้อมมือไปมะเหงกเขา เค้าคือแฟนของฉันเองค่ะ เราทั้งาสองคนมีฐานะที่เท่าๆกัน แต่เค้ารวยกว่าฉันมาก...สุดท้ายการตัดสินใจเมื่อสิบปีก่อนมันดีแล้วค่ะ ^^<<เอ่อ..เพิ่งมาทำอีโมท้ายเรื่องนี้นะ
เรื่องนี้จบอย่าง แฮปปี้อินดิ้ง
---------------------------------------------------------------------------
ไรท์ ทอร์ค
โอ้ย ตื่นเต้น ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านนิยายคุณธรรม[???]เรื่องแรกของไรท์จริงๆค่ะ ได้โปรดค่ะ เม้นด้วยนะคะ _ /\_
เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยค่ะ ไรท์ต้องการที่จะแต่งเรื่องยาวแต่ไม่มีกำลังใจในการแต่งเลย เรื่องต่อไปเป็นเรื่องยาวค่ะ ไรท์อยากถามว่าคุณต้องการนิยายแนวไหนคะ โหวตด้วยค่าาาา^^
1.คุณธรรม
2.นิยายติดเรท
3.นิยารักหวานๆ
4.นิยายสยองขวัญ
5.แฟนฟิค
6.ดาราเกาหลีที่คุณชอบ x คุณ
7.แฟนตาซี
8.นิยายที่จบแบบตายทั้งเรื่อง(หมายถึงตัวประกอบทุกตัวค่ะ ^^)
9.อื่นๆ(โปรดเติมด้วยค่ะ)
ได้ทุกแนวค่ะ เพราะเรื่องที่ไรท์แต่งอยู่ในสมุดเยอะ 555